ใช่เลยค่ะ แบบนี้เลย ตอนที่เฮี้ยงกับแฟนไปอยู่ที่ญี่ปุ่นเมื่อหลายปีมาแล้ว แบบนี้เป๊ะเลย อยู่ที่นั่นมีความสุขมาก เพื่อนคนไทยที่เอาลูกไปเลี้ยงด้วยเข้าโรงเรียนที่นั่น ดีมากเลยถึงแม้ว่าจะเป็นโรงเรียนรัฐบาลแต่ก็สนุก ๆมาก เคยมีโอกาสไปทำกิจกรรมที่โรงเรียนประถมในญี่ปุ่นด้วย เด็ก ๆสนใจประเทศไทย และวัฒนธรรมไทยกันมาก (มีเด็กญี่ปุ่นมาขอเหรียญ 50 สตางค์ไปเป็นที่ระลึกด้วย สงสัยชอบที่สีออกทอง ๆ คงคิดว่ามีค่ามาก เฮี้ยงทำกิจกรรมแนะนำให้รู้จักประเทศไทยในด้านต่าง ๆด้วย เค้าสนใจกันมาก โดยเฉพาะชื่อของ ในหลวง กับชื่อ เต็มของกรุงเทพมหานคร อะไรมันจะยาวขนาดนั้น ) โอ้โห พี่อ้อยทำให้เฮี้ยงต้องไปค้นรูปสมัยไปจัดกิจกรรมที่โรงเรียนในญี่ปุ่นเลยนะเนี่ย(ป.ล. ตอนนู้นที่นั่นเด็กมีจดหมายเขียนขอบคุณเป็นภาษาญี่ปุ่นด้วย เฮี้ยงอ่านไม่ออกอ่ะ ขนาดให้เพื่อนญี่ปุ่นช่วยแปล เพื่อนยังบอกว่าเด็กเขียนชมเชยมาแต่บางประโยคก็ไม่รู้ว่าเด็กเค้าหมายความว่ายังไง คงจะประมาณว่าเด็กเขียนใจความอ่านแล้วไม่ต่อเนื่องไม่สัมพันธ์กัน (ก็เด็กประถมเขียนนี่เนอะ) ของเฮี้ยงสอนการละเล่น งูกินหาง เด็กที่ต่อท้ายขบวนวิ่งหนีกรี๊ดกร๊าดกันสนุกมากเลย ส่วนฝ่ายผู้ชายที่มาจากแต่ละประเทศ(เป็นคน บ.โตโยต้า จากทั่วโลก ก็แล้วแต่ว่าอยากจะโชว์อะไร ) ของไทยเราโชว์เล่นตะกร้อ ให้เด็กลองโหม่งลูกตะกร้อ เกือบหัวแตก เพราะตอนนั้นฤดูหนาว ผิวเด็กก็บางด้วย แล้วคิดดูสิค่ะ ประถมปลายก็จริง แต่ไม่เคยโหม่งของทั้งแข็งและหนักอย่างลูกตะกร้อมาก่อนไม่มีผ้าโพกหัวด้วย เกือบหัวแตกซะแล้ว รีบแจกของที่ระลึกที่เตรียมมาแทบไม่ทัน เพราะเด็ก ๆสนใจอยากเล่นเพื่อรับของที่ระลึกจากไทยกันใหญ่เลย โอย .... คิดถึง อยากไปอยู่อีกอ่ะ ขอให้นานกว่า 2 ปีเลยด้วยเถิด....